نقطه کانونی در رادیولوژی

قسمتی از آند که به وسیله الکترون‌ها بمباران می‌شود، نقطه کانونی نام دارد. این نقطه انرژی جنبشی الکترون‌ها را کاهش می‌دهد و همچنین منبع تولید پرتو ایکس است. سطح مستطیل شکلِ روی هدف که محل برخورد الکترون هاست، نقطه کانونی واقعی نامیده می‌شود و نقطه کانونی واقعی روی گیرنده یک تصویر، نمایی ایجاد می‌کند که نقطه کانونی ظاهری نامیده می‌شود. نقطه کانونی ظاهری همیشه کوچک تر از نقطه کانونی واقعی است. اندازه نقطه کانونی ظاهری اثر قابل توجهی روی ثبت جزئیات تصویر رادیوگرافیک دارد زیرا افزایش اندازه نقطه کانونی ظاهری، میزان ثبت جزئیات را کاهش می‌دهد . بنابراین اندازه نقطه کانونی باید در طول عمر مولد حفظ شود.

برای داشتن تصویری با وضوح بالاباید نقطه کانونی واقعی که همان محل برخورد باریکه الکترونی با آند است کوچک باشد البته برای حل این مشکل معمولا سطح هدف را زاویه دار می سازند تا نقطه کانونی ظاهری ( که اشعه از آن ساطع می شود) کوچکتر شود ، اگر زاویه بیش از حد کوچک شود ابعاد آن برای کاربردهای تشخیصی مناسب نخواهد بود و رادیوگرافی با کلیشه های بزرگ امکانپذیرنخواهد بود. معمولا این زاویه را بین 7 تا 20 درجه درنظر می گیرند.