توزیع دز در رادیوتراپی و عوامل مؤثر در آن

به منظور طراحی درمان و رسیدن به حداکثر راندمان رادیوتراپی یعنی جذب حداکثر دز در تومور و حداقل دز در بافتهای سالم احتیاج به چگونگی توزیع دز در بافتهای بدن و یا معادل بافتهای بدن یعنی آب است. یکی از پارامترهای مورد نیاز طراحی درمان اطلاع از توزیع درصد دز عمقی (PDD) بافت برای پرتوها ایکس و یا الکترونی است. طبیعی است با افزایش انرژی پرتو عمق نفوذ و درصد دز در عمق افزایش می یابد به همین دلیل است که برای تومورهایی در عمق بدن، استفاده از پرتوهای پرانرژی توصیه می شود.

عوامل مختلفی در میزان درصد دز عمقی تاثیر گذارند که باید اندازه گیری و به دقت تعیین شوند برای مثال می توان به انرژی پرتو، شکل و اندازه میدان تابش، فاصله چشمه از سطح بدن و عمق و جنس بافت اشاره نمود.

استفاده از تکنیکهای مختلف برای رسیدن حداکثر دز به تومور و حداقل آسیب به بافتهای سالم نظیر استفاده از فیلترهای وج برای یکنواخت سازی دز وقتی از چند میدان تابش استفاده می شود، تابش دهی از زوایای مختلف و حتی تابش به صورت قوسی،تابش در میدان های تابش با دزهای مختلف، ایجا د حفاظ برای جلوگیری از تابش به اندام های سالم و حساس درمسیر تابش، یکنواخت سازی سطح بدن توسط لایه های پلاستیکی معادل بافت بدن و .... در طراحی درمان معمول است